En toen was er weer rust

Daar was het weer, de rust van het waarnemen, hier in de buitenlucht. Het voelen van de wind door mijn haar, de frisse lucht in mijn neus. De beweging van mijn adem die door mijn lichaam gaat.
Een uur geleden leek dat wel een utopie, druk met alles tegelijk en alles door elkaar, een hoofd dat niet tot rust wil komen, geen overzicht hebben, halverwege de ene klus beginnen aan een volgende en voelen dat het allemaal niet meer klopt. Mijn lichaam dat reageert met een oppervlakkige ademhaling, hoofdpijn, een gejaagd gevoel en een strakke blik op mijn gezicht.

AAARGH!! En nu!! O ja, de parachute! De parachute?? Ja de parachute, werken en weven aan een vangnet om dit soort momenten aan te kunnen, terug naar mijn lijf, terug naar het voelen van mijn adem, mijn adem die als een beweging door mijn lijf trekt en me rust en ruimte geeft.

Dinsdag mag ik weer, samen met een groep cursisten, verder gaan met de mindfulness training. Het geeft me iedere keer weer voldoening om te zien hoe anderen ook op dat punt van rust en ontspanning komen.
En dan klopt alles weer, alles lijkt weer te stromen in mijn lijf, de adem maakt ruimte op plekken in mijn lichaam die waren verstrakt en ik krijg letterlijk ruimte. Ruimte in mijn lijf en in mijn hoofd, de tijd lijkt even stil te staan…